همراه داشتن پروتئین های ANP32 ممکن است به ویروس های آنفولانزای مرغی کمک کند تا از خودشان تکثیر شوند

به گزارش پایان تیتر به نقل از ساینس نیوز، ویروس های آنفولانزای پرندگان ممکن است در محیط خانه اشیا را آلوده کند تا به آنها کمک کند تا با زندگی در میزبان های جدید سازگار شوند.

ویروس ها معمولاً فقط انواع خاصی از میزبان ها را آلوده می کنند. به عنوان مثال، بسیاری از ویروس هایی که انسان را آلوده می کنند، حیوانات دیگر را آلوده نمی کنند. اما به نظر می رسد که ویروس های آنفولانزا اغلب از پرندگان به گونه های دیگر می پرند. در سال ۲۰۰۹، “آنفولانزای خوکی” H1N1 از پرندگان به خوک‌ها و سپس به درون مردم جهش کرد و یک بیماری همه‌گیر ایجاد کرد (SN: 12/18/09). حتی در حال حاضر، شیوع آنفلوانزای پرندگان پرندگان، پستانداران دریایی و برخی دیگر از حیوانات را در سراسر جهان آلوده کرده و می کشد (SN: 1/25/24). هیچ کس نمی داند که آیا آن ویروس آنفولانزا ممکن است در نهایت افراد را مبتلا کند یا خیر، و در صورت ابتلا، آیا توانایی انتشار آسان و ایجاد یک بیماری همه گیر را دارد یا خیر.

علیرغم موارد فراوانی که ویروس آنفولانزای مرغی افراد را آلوده می کند، دانشمندان دقیقاً مطمئن نبودند که چگونه این ویروس ها از سلول های گونه های دیگر سبقت می گیرند. یک مطالعه جدید سرنخی در مورد یکی از اولین گام‌هایی که ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان برای سازگاری با انسان و سایر حیوانات استفاده می‌کنند، ارائه می‌دهد.

محققان آکادمی علوم کشاورزی چین در هاربین و همکارانش کشف کرده‌اند که ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان پروتئین‌هایی را که به تکثیر در ذرات ویروسی آن‌ها کمک می‌کنند، جمع می‌کنند. محققان در ۳۱ ژانویه در Science Advances گزارش دادند که کمک های تولیدمثلی به نام پروتئین های ANP32 ممکن است به ویروس های آنفولانزا کمک کند تا از پرندگان به پستانداران بپرند.

این یافته ممکن است به محققان کمک کند تا بهتر بفهمند و پیش بینی کنند که کدام ویروس آنفولانزا پتانسیل ایجاد یک بیماری همه گیر را دارد.

وندی بارکلی، ویروس شناس مولکولی در امپریال کالج لندن، می گوید: وقتی ویروس ها میزبانی را آلوده می کنند، «همه چیزهایی را که نیاز دارند با خود حمل نمی کنند و فقط چیزهایی را می ربایند که از قبل در داخل سلول هستند» تا به تکثیر آنها کمک کنند. محققان می‌دانستند که ویروس‌ها مجهز به ماشین‌های تکثیر اولیه به نام پلیمراز هستند. اما این ممکن است برای ایجاد عفونت واقعا کافی نباشد.

ویروس ها باید پروتئین های میزبان را ربودند تا به مهاجمان کمک کنند تا به سرعت از خود کپی کنند. این شامل پروتئین های ANP32 است که به گرد هم آوردن پروتئین هایی که ماشین های کپی پلیمراز را تشکیل می دهند، کمک می کند.

بارکلی که در این کار نقشی نداشت، می‌گوید: «ویروس آنفولانزای امروزی به این کمک نیاز دارد تا بتواند خود را به‌اندازه کافی سریع در داخل هر سلول میزبان تکثیر کند تا در اثر پاسخ ایمنی ما به هم نخورد و خاموش نشود».

محققان پروتئین‌های آنفلوانزای پرندگان را در سلول‌های پستانداران زیر میکروسکوپ الکترونی بررسی کردند و دریافتند که برخی از ذرات ویروسی مقدار کمی ANP32 پرنده را با خود حمل می‌کنند. محققان کشف کردند که احتمالاً پروتئین به پلیمراز ویروسی متصل است و به همراه سایر دستگاه های تکثیر در ذره ویروسی قرار می گیرد. هرچه جاذبه بین پروتئین های پلیمراز و ANP32 قوی تر باشد، پروتئین کمکی بیشتری در ویروس ها گنجانده می شود.

این که چگونه ویروس‌های آنفلوانزای پرندگان، که پروتئین‌های ANP32 متفاوتی نسبت به پستانداران دارند، می‌توانند به پروتئین‌های ANP32 در سلول‌های انسان و سایر پستانداران نفوذ کنند و از آنها استفاده کنند، مبهم بوده است. محققان فکر می کردند که شاید برخی از ویروس های آنفولانزا قبلاً دارای جهش هایی بوده اند که به پلیمرازهای ویروسی اجازه می دهد با پروتئین های ANP32 پستانداران تعامل داشته باشند.

اما مطالعه جدید نشان می‌دهد که ویروس‌های آنفولانزا با بسته‌بندی نسخه‌های پرندگان خود از پروتئین‌ها، نیازی به گرفتن پروتئین‌های ANP32 میزبان ندارند. در عوض، ویروس می تواند از پروتئین ANP32 پرندگان برای یک دور کپی در داخل سلول انسان یا سایر سلول های حیوانی استفاده کند. بارکلی می‌گوید: «این جایگاه اولیه ممکن است به ویروس اجازه دهد که به اندازه کافی تکثیر شود تا چند جهش ایجاد کند.

برخی از این جهش‌ها ممکن است به نسخه پرنده پلیمراز اجازه دهند تا با پروتئین‌های ANP32 پستانداران تعامل کند. محققان دریافتند ویروس‌هایی که نسخه پرنده ANP32 را حمل می‌کنند، زمانی که در سلول‌های انسانی یا در موش رشد می‌کنند، احتمال بیشتری برای دستیابی به چنین جهش‌های تطبیقی دارند. جاکوب یونت، ایمونولوژیست ویروسی در کالج پزشکی دانشگاه ایالتی اوهایو می‌گوید: «این توضیح می‌دهد که چگونه ویروس‌های پرندگان، که نباید در سلول‌های انسانی تکثیر شوند، در واقع قادر به تکثیر و تکامل برای تعامل با ANP32 انسانی هستند. کلمب که در این تحقیق شرکت نداشت.

بارکلی می‌گوید اگر این یافته‌ها به تحقیقات بیشتر ادامه دهند، دانشمندان می‌توانند با بررسی قدرت برهمکنش بین پلیمراز ویروسی و ANP32، پیش‌بینی کنند که کدام ویروس بیشتر باعث ایجاد یک بیماری همه‌گیر می‌شود. او می‌گوید: «ممکن است برخی [ویروس‌های آنفولانزای پرندگان] وجود داشته باشند که در کشیدن ANP از مرغ یا اردک به داخل سلول انسان بسیار بهتر از دیگران باشند. اینها ممکن است کسانی باشند که وارد شوند و جای پای خود را بگیرند و روند تکامل خود را راحت‌تر از آنهایی که تعامل ضعیف‌تری دارند پیش ببرند.»

ترجمه: مرتضی کوکبی

انتهای پیام/