به گزارش پایان تیتر به نقل از ساینس دیلی، تقریباً از هر شش زوجی که سعی در بچه‌دار شدن دارند، یک نفر ناباروری را تجربه می‌کند. هر ساله، بیش از پنج درصد از کودکان در فنلاند با کمک فناوری کمک باروری (ART) متولد می‌شوند و تا به امروز، بیش از ده میلیون کودک در سراسر جهان با استفاده از این تکنیک‌ها متولد شده‌اند.

اگرچه کودکان متولد شده با فناوری کمک باروری عموماً سالم هستند، اما خطر کمی افزایش یافته اختلالات رشد و همچنین اختلالات قلبی عروقی، متابولیکی و عصبی-رشدی مشاهده شده است. علل اصلی این خطرات و اینکه آیا ناشی از روش‌های ART یا ناباروری والدین هستند، ناشناخته است.

برای درک مکانیسم‌های مولکولی پشت خطرات مرتبط با ART، محققان دانشگاه هلسینکی و بیمارستان دانشگاه هلسینکی، نوزادان و جفت‌های ۸۰ بارداری ART و ۷۷ بارداری خودبه‌خودی را بررسی کرده‌اند. هنگامی که جفت‌ها با هم مقایسه شدند، برای اولین بار روش‌های مختلف ART و همچنین جنسیت کودک را در نظر گرفتند.

جفت به عنوان یک عضو بسیار جذاب که مادر و جنین را به هم متصل می‌کند، واسطه اثرات محیطی بر جنین است و بر رشد جنین تأثیر می‌گذارد، ثابت شده است.

جفت به عنوان یک عضو بسیار جذاب ثابت شده است که مادر و جنین را به هم متصل می‌کند، واسطه اثرات محیطی بر جنین است و بر رشد جنین تأثیر می‌گذارد.

نینا کامینن-آهولا، دانشیار دانشگاه هلسینکی، رهبر این مطالعه می‌گوید: «جفت دریچه‌ای منحصر به فرد به مراحل بسیار اولیه رشد ارائه می‌دهد که مطالعه آنها در انسان دشوار است.»

انتقال جنین منجمد شبیه بارداری طبیعی است.

عملکرد ژن جفت در سراسر ژنوم و متیلاسیون DNA، شناخته‌شده‌ترین نشانگر اپی‌ژنتیکی دخیل در تنظیم ژن، مورد بررسی قرار گرفت. همچنین، ارتباطات بالقوه بین تغییرات مشاهده‌شده و وزن جفت و همچنین وزن و قد نوزادان مورد مطالعه قرار گرفت.

یکی از جالب‌ترین یافته‌ها مربوط به دو روش رایج ART، یعنی انتقال جنین تازه و منجمد بود. در انتقال جنین تازه، جنین لقاح‌یافته با IVF مستقیماً از ظرف کشت به رحم منتقل می‌شود، در حالی که در انتقال جنین منجمد، جنین برای مدت زمان متفاوتی قبل از انتقال منجمد می‌شود.

مطالعات متعددی نشان داده‌اند که جفت‌ها و کودکان حاصل از انتقال جنین تازه به طور متوسط ​​در مقایسه با کودکان حاصل از انتقال جنین منجمد کوچکتر هستند. این موضوع در مطالعه حاضر نیز صادق بود. به طور خاص، مشاهده شد که تغییرات مشاهده شده مربوط به متابولیسم و ​​رشد فقط مختص جفت‌های حاصل از انتقال جنین تازه است.

پائولینا آوینن، محقق دکترای این پروژه، توضیح می‌دهد: «تقریباً تمام جفت‌های حاصل از انتقال جنین منجمد، در طول چرخه طبیعی مادر به رحم منتقل شده بودند، نه در طول افزایش هورمون مصنوعی مانند مورد انتقال جنین تازه. در نتیجه، شروع بارداری در این موارد بیشتر شبیه بارداری‌های خودبه‌خودی است.»

ژن تغییر یافته با چاقی و دیابت مرتبط است

علاوه بر این، محققان عملکرد تغییر یافته ژنی به نام DLK1 را شناسایی کردند. بیان این ژن هم در جفت‌های حاصل از ART و هم در جفت‌های حاصل از بارداری زوج‌های نابارور که برای درمان لقاح اقدام کرده بودند اما خودبه‌خود باردار شده بودند، کاهش یافته بود.

ژن DLK1 متابولیسم را تنظیم می‌کند و قبلاً با چاقی و دیابت نوع ۲ مرتبط بوده است. علاوه بر این، می‌تواند در سازگاری‌های فیزیولوژیکی مادر با بارداری نقش داشته باشد.

طبق یک مطالعه قبلی روی موش‌ها، Dlk1 برای پاسخ مناسب مادر به حالت ناشتا در دوران بارداری ضروری است و امکان تغییر به استفاده از چربی برای منبع انرژی و در نتیجه تضمین رشد جنین را فراهم می‌کند. خاموش شدن Dlk1 همچنین با وزن کمتر هنگام تولد فرزند مرتبط بود.

کامینن-آهولا می‌گوید که خاموش شدن ژن DLK1 همچنین با وزن کم هنگام تولد در انسان مرتبط بوده است.

“نقش این ژن در ناباروری و افزایش اختلالات متابولیک مانند چاقی و دیابت نوع ۲” باید بیشتر روشن شود.

تحقیقات بیشتری لازم است

با وجود نتایج جدید قابل توجه، برای درک بهتر اثرات روش‌های مختلف درمان ناباروری، ناباروری و جنسیت بر رشد و سلامت کودکان، باید نمونه‌های بیشتری جمع‌آوری شود. علاوه بر این، درک تأثیر طولانی مدت ART نیاز به نظارت طولانی مدت بر کودکان دارد.

کامینن-آهولا می‌گوید: «بر اساس نتایج، بهبود درمان‌های ART و درک علل ناباروری و نازایی امکان‌پذیر خواهد بود. ما به طور مداوم نمونه‌های بیشتری جمع‌آوری می‌کنیم و از همه خانواده‌ها به خاطر شرکت در مطالعه epiART صمیمانه تشکر می‌کنیم.»

مترجم: مرتضی کوکبی

انتهای پیام/