مطالعات حیوانی نشان می‌دهد که می‌توان داروهایی را که قبلاً تأیید شده بود، پس از گزش برای جلوگیری از آسیب اندام و قطع عضو در افراد تجویز کرد.

به گزارش پایان تیتر به نقل از ساینس نیوز در تحقیقات خود که دیروز در Science Translational Medicine منتشر شد، این تیم نشان داد که یک رقیق‌کننده خون به نام هپارین و ترکیبات مرتبط با آن در متوقف کردن زهر کبری از کشتن بافت‌ها و سلول‌ها بسیار موثر است. برای بلر پری، زیست‌شناس دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز که در مطالعه جدید شرکت نکرد، یافته‌های جدید «هیجان‌انگیز» هستند و می‌توانند راه جدیدی را برای تولید پادزهر برای سایر گونه‌های سمی باز کنند.

مارگزیدگی در حال حاضر به عنوان یک بیماری استوایی نادیده گرفته شده در نظر گرفته می شود، بیماری که عمدتاً بر جمعیت روستایی در آفریقا و جنوب و جنوب شرق آسیا تأثیر می گذارد. اما حتی در مورد مارگزیدگی، بیماری تا حدودی نادیده گرفته می شود. شیرین احمدی که متخصص مطالعه مرگ سلولی پوست در دانشگاه فنی دانمارک است و در این مطالعه شرکت نکرده است، می‌گوید: «این یک منطقه نادیده گرفته شده در یک بیماری نادیده گرفته شده است. “به نظر می رسد اگر فوراً کشنده نباشد، تمرکز اصلی تلاش ما نیست.”

متأسفانه، درمان‌های کنونی برای گزش، مانع از ایجاد ضایعات سمی می‌شود که می‌تواند باعث آسیب دائمی اندام یا حتی نیاز به قطع عضو شود. نیکلاس کازول، یکی از نویسندگان این مطالعه، زیست‌شناس دانشکده پزشکی گرمسیری لیورپول (LSTM) می‌گوید: در بیشتر موارد، افراد ساعت‌ها تا چند روز پس از گزش به بیمارستان‌ها می‌رسند، در حالی که «تقریباً برای کار کردن آنتی‌بادی‌ها دیر شده است». ). مشکل دیگر این است که پروتئین‌های پادزهر آنقدر بزرگ هستند که به بافت‌های خارجی که در آن ضایعات ایجاد می‌شود راه پیدا نمی‌کنند.

مسائل پیچیده‌تر این واقعیت است که زهر مارها مخلوط پیچیده‌ای از ده‌ها مؤلفه هستند و علیرغم دهه‌ها تحقیق، هنوز مشخص نیست که دقیقاً چه کسانی مسئول ایجاد ضایعات هستند. بنابراین، Casewell و دیگر محققان از LSTM و دانشگاه سیدنی از ابزار ویرایش ژن CRISPR برای تجزیه و تحلیل چگونگی واکنش سلول‌های انسانی در هنگام حمله سم‌های مار کبری گردن سیاه و قرمز استفاده کردند، گونه‌های آفریقایی که می‌توانند باعث صدمات ویرانگر حتی زمانی که پادزهر هستند. اداره می شود. از بین بردن ژن‌های دخیل در تولید سولفات‌های هپاران – قندهایی که معمولاً در غشای سلولی انسان یافت می‌شوند و داربستی که سلول‌ها را پشتیبانی می‌کند – سلول‌ها را در برابر سم‌ها مقاوم کرد. این نشان می دهد که سموم باید به این قندها متصل شوند تا بافت ها را از بین ببرند. و اگر اینطور باشد، محققان به این فکر می‌کردند که آیا مولکول‌هایی به شکل این قندها – از جمله هپارین‌ها و هپارینوئیدها – می‌توانند به عنوان طعمه عمل کنند، سموم را متصل کرده و از آسیب رساندن به سلول‌ها جلوگیری کنند.

مطمئناً، زمانی که محققان سعی کردند این کار را با «پر کردن» سلول‌های انسانی با هپارین و هپارینوئید انجام دهند، سموم سمی به داروها چسبیده و از تخریب سلول‌ها جلوگیری می‌کنند. هپارینوئیدها همچنین اندازه ضایعات ناشی از زهر را در موش کاهش دادند، حتی زمانی که چند دقیقه پس از زهر به حیوانات تزریق شد. مؤثرترین دارو تینزاپارین بود، یک هپارینوئید ۶۰ دلاری در هر دوز که معمولاً برای درمان لخته شدن بیش از حد خون استفاده می‌شود، که با تزریق در کنار زهر، اندازه زخم‌های حیوانات را تا ۹۴ درصد کاهش داد.

تجزیه و تحلیل های بیشتر نشان داد که سموم اولیه مسئول ایجاد ضایعات، سموم سه انگشتی هستند که معمولاً در سم مارهای کبرا و بسیاری از خویشاوندان آنها یافت می شوند. در واقع، زمانی که محققان هپارین و هپارینوئیدها را در برابر سم سه گونه دیگر کبرا بومی بخش‌هایی از آسیا آزمایش کردند، داروها به طور مشابه مؤثر بودند.

پری می گوید، نقطه قوت رویکرد CRISPR، این توانایی در کشف ترکیبات برای ایجاد درمان جهانی تر است. ممکن است به این معنا باشد که ما می‌توانیم شروع به ایجاد پادزهرهای قابل تعمیم بیشتری کنیم که متکی به تطابق نزدیک با گونه‌هایی که در یک منطقه خاص هستند نباشد.»

با این حال، این داروها به هیچ وجه در برابر سم افعی، که عموماً حاوی سموم سه انگشتی نیستند، عمل نکردند و بنابراین باید بافت را به روشی دیگر مایع کنند.

با این حال، از آنجایی که هپارینوئیدها قبلاً تأیید شده و در داروخانه ها فروخته می شوند، آزمایشات بالینی برای آزمایش کاربرد آنها در برابر سم بسیاری از گونه ها می تواند ساده و سریع باشد. و اگر در نهایت برای استفاده در مارگزیدگی تایید شود، این درمان به ویژه برای جوامع روستایی، جایی که بیمارستان ها کمیاب هستند، مفید خواهد بود. کازول می‌گوید: «افراد می‌توانند برای کمک به درمان نیش به نزدیک‌ترین داروخانه مراجعه کنند تا تزریق کنند».

اگرچه هپارینوئیدها را نمی توان جایگزینی برای پادزهرها برای جلوگیری از مرگ در نظر گرفت، اما احمدی موافق است که آنها می توانند برای نجات افراد با منابع کمتر در مکان های دورتر بسیار مفید باشند. این چیزی است که استفاده از آن در این زمینه آسان است و برای ما چند ساعت می‌خرد تا به بیمارستان برسند.»

مترجم: مرتضی کوکبی

انتهای پیام/