اعصاب سراسر بدن که در تصویر این هنرمند در اینجا به تصویر کشیده شده است – ممکن است در مایع مغزی نخاعی غوطه ور شوند.

به گزارش پایان تیتربه نقل از ساینس، ممکن است تصور شود “مایع مغزی نخاعی” فقط در مغز و نخاع زندگی می کند. در واقع، این چیزی است که دانشمندان و پزشکان تا حد زیادی برای قرن ها به آن اعتقاد داشته اند. اما محققان امروز در Science Advances گزارش می دهند که مایع شفاف – که اندام های اطراف را تمیز، تغذیه و محافظت می کند – اعصاب بدن را نیز شستشو می دهد.

کارل بچتر، متخصص مغز و اعصاب بالینی در دانشگاه اولم که در این مطالعه شرکت نداشت، می گوید: «این یکی از [مهم ترین] مقالات در این زمینه است. در گذشته، او و دیگران مواردی را پیشنهاد کرده‌اند که در آن مایع مغزی نخاعی (CSF) به اعصاب نفوذ می‌کند، اما او می‌گوید این اولین مطالعه‌ای است که نشان می‌دهد این مایع می‌تواند در سراسر بدن حرکت کند. این یافته می تواند راه های جدیدی را برای رساندن دارو به برخی از غیرقابل دسترس ترین قسمت های بدن باز کند.

بدن انسان مجموعه ای از اعصاب است. علاوه بر هنچوهای سر که سیستم عصبی مرکزی – مغز و نخاع – را تشکیل می‌دهند، کیلومترها از الیاف دوکی در سراسر آناتومی ما مار می‌شوند. در اینجا، آنها یک سیستم عصبی محیطی را تشکیل می‌دهند که سیگنال‌هایی را منتشر می‌کند که به ما امکان می‌دهد همه چیز از راه رفتن تا احساس درد را انجام دهیم. با این حال، حتی اگر این دو سیستم به یکدیگر متصل شوند، مطالعات آناتومی قبلی نشان داد CSF به سیستم عصبی مرکزی محدود شده است.

۲٫۵ سال پیش وقتی ادوارد اسکات، زیست شناس سلول های بنیادی در دانشگاه فلوریدا و همکار جراحش جو پسا در طی یک مطالعه جراحی پلاستیک متوجه چیز عجیبی شدند، اوضاع تغییر کرد. Pessa در حال تحقیق در مورد روش هایی برای جلوگیری از آسیب دیدن ساختارها و اعصاب حاوی CSF در طول روش های جراحی بود. هنگامی که دانشمندان نمک را به اتاقک مغز اجساد انسان که حاوی CSF بود تزریق کردند، یک عصب محیطی در مچ دست متورم شد. آنها سپس تصمیم گرفتند بیشتر کاوش کنند و یک مایع فلورسنت را در اتاقک مغز موش‌های زنده تزریق کردند تا مایع به کجا رفته است. رنگ به نحوی راه خود را به عصب سیاتیک که در پشت ساق پا می گذرد، باز کرد.

این تیم که بسیار شیفته بود، تصمیم گرفت آزمایش را روی موش ها با استفاده از یک ردیاب بسیار ظریف تر تکرار کند: نانوذرات طلا. این ذرات ریز را می توان هم از طریق میکروسکوپ نوری و هم از طریق میکروسکوپ الکترونی تشخیص داد و می‌توان آن را با اندازه‌های خاص تنظیم کرد.

اسکات و تیمش ذرات طلا را به اندازه مولکول‌های موجود در CSF تزریق کردند – ذرات کوچک‌تر به اندازه مولکول‌های گلوکز و یک نوع آنتی‌بادی بزرگ‌تر. پس از ۴ ساعت، محققان اعصاب را از سه قسمت بدن جدا کردند و با استفاده از میکروسکوپ نوری آنها را تجزیه و تحلیل کردند. آنها دریافتند که ذرات کوچکتر از مایع مغز به اعصاب محیطی به فاصله عصب سیاتیک حرکت کرده اند. ذرات بزرگتر، درست در مرز بین نخاع و ابتدای اعصاب محیطی، عقب ماندند.

یکی از دوستان نوروپاتولوژیست اسکات به او گفت: “این نباید اتفاق بیفتد.” با این حال، آزمایش‌های بیشتر با میکروسکوپ الکترونی نشان داد که ذرات کوچک‌تر واقعاً به ناحیه دوردست – هم نورون‌ها و هم سلول‌های پشتیبان آنها – عصب سیاتیک رسیده‌اند.

استیون پرولکس، عصب‌ایمونولوژیست از دانشگاه برن که درگیر این کار نبود، می‌گوید استفاده از ذرات طلا «یک تکنیک بسیار ظریف است». او می‌افزاید که اندازه کوچک آن‌ها کلیدی است، زیرا محققان قبلی از رنگ‌ها یا ردیاب‌های بسیار بزرگ‌تر استفاده کرده بودند – برای نفوذ در اعصاب بسیار بزرگ‌تر. اسکات می‌گوید: «ما خوش شانس بودیم – من از اعتراف آن خجالت نمی‌کشم.

بیشتر مولکول های خون به این اعصاب نمی رسند. اما یافته‌ها نشان می‌دهند که مولکول‌های سیگنال‌دهنده کوچک، مواد مغذی یا حتی داروهای شناور در CSF می‌توانند به اعصاب منتقل شوند. با این حال، پرولکس در مورد اینکه این مولکول‌ها کدام مولکول‌ها هستند و با چه سرعتی می‌توانند نفوذ کنند، تردید دارد.

اسکات خاطرنشان می کند که دانشمندان قبلاً می دانستند اعصاب محیطی نیز توسط ماده ای به نام مایع اندونوریال غوطه ور می شوند، اما هیچ کس نمی دانست که از کجا آمده است. او می‌گوید کار جدید نشان می‌دهد که این دو سیال می‌توانند یکی و یکسان باشند.

برای مایکن ندرگارد، عصب‌شناس از دانشگاه کپنهاگ، که در این مطالعه شرکت نداشت، نتایج نشان می‌دهد که مغز و اعصاب بدن با استفاده از سیگنال‌های الکتریکی مستقیم ارتباط برقرار می‌کنند. او می‌گوید: «سیستم عصبی مرکزی و محیطی به احتمال زیاد به روش‌هایی با هم تعامل دارند که ما هنوز کاملاً آن را درک نکرده‌ایم.

اسکات علاقه شخصی به این کار دارد: همسر و فرزندانش حامل یک جهش کلاژن هستند که باعث سندرم اهلرز-دانلوس می شود، که از جمله با درد عصبی ضعیف کننده مشخص می شود. او می گوید که یافته جدید یک مسیر بالقوه جدید برای مسکن ها برای رسیدن به اعصاب دردناک را نشان می دهد.

در این میان، تیم اسکات منتظر تایید برای تکرار آزمایش‌ها روی موش‌ها و انسان‌های زنده هستند. او می گوید: «وظیفه به چالش کشیدن عقاید جزمی همین است.»

مترجم: مرتضی کوکبی

انتهای پیام/