امروز سوم خردادِ بعد از واقعه ای است که بیش از سی و اندی سال ازآن گذشته است اما یادآور روزهای تلخ و دلهره آوری است که با رجوع به آن باعث دلگرمی ایرانی و ایرانی زبان می شود.

زمانی که رژیم بعثی عراق در رویای خود، خوزستان و به خصوص خرمشهر را بخشی از خاک خود می دید فکر آن را نمی کرد که در مقابل با کسانی قرار گیرد که اگر سلاح نداشتند، با بیل و کلنگ و … و اگر آنرا هم نداشتند با دستای خود بعثی ها رو خفه می کردند و با ناخن هایشان گلوی متجاوز را با حرص می دریدند.

زمانی را یادم می آید که در رویای کودکانه خود منتظر رسیدن فردای اول مهر بودم تا با ورود به کلاس دوم دبستان دوستان جدیدی را پیدا کنم و مطالب نو را یاد بگیرم.

صدای گلوله آمد، شیروانی ها را در می نوردید و همه هراسان  به خیابان ها آمدیم و هرکسی تحلیل خودرا می کرد و چیزی می گفت اما واقعا هیچ کس نمی دانست چه اتفاقی افتاده است.

اما اتفاق افتاد و آن جنگ بود.جنگ و جنگ و دیگر هیچ.

در همان لحظات اولیه تنها مدافعان بخشی از آبادان که آن را به عینه شاهد بودم دو نفر از نیروهای گاردحراست تانکفارم در بوارده جنوبی بودند که با کلت و کلاشینکف خود به طرف نیروهای بعثی تیراندازی متقابل می کردند و چه بزدلانه بود تفکر جنگ که فکرمیکردند ارتشی مسلح پشت خاکریز تانکفارم منتظر آنهاست و جرات آمدن به این طرف را نداشتند اما آنها فقط دو نفر گارد حراست تانکفارم بودند و بس.

این حلقه روز به روز عرصه را بر گلوی زخم خورده ایران در خوزستان و به خصوص آبادان و خرمشهر تنگ تر شد و به جایی رسید که دلاورمردان و شیرزنانی که تا پای جان خود از خرمشهر و آبادان و ناموس و قاموس خود دفاع کردند.

سوم خرداد ۱۳۶۱ که با عملیات بیت المقدس که مشترک بین ارتش به فرماندهی شهید تیمسار صیاد شیرازی و سپاه  پاسداران به فرماندهی سرلشکرمحسن رضایی  خرمشهر آزاد شد .این آزادی کشته و زخمی های  بسیاری بر دست هردو طرف درگیر جنگ گذاشت بیش از ۳۰ هزار کشته و زخمی برای هرطرف.

کشته و زخمی شدن جگرگوشه های ایران، آزادی را به ارمغان آورد آزادی که حدود دوسال بطول کشید ولی محقق شد، آزادی خرمشهر.

این روزها یادآور آن روزهاست که شاید به وقوع بیانجامد و شاید هم نه، اما بقول یک دیپلمات: یک ایرانی را هیچوقت تهدید نکن .

بررسی اتفاقات آن روزها که مردان جنگی ایران از هر قشری و هر مذهبی برای وجب به وجب این خاک جنگیدند و از هیچ اتفاقی که بالاتر از اون شهادت نبود هراسی نداشتند پیامی روشن و ماندگار در تاریخ برای همه کسانی که زیرچشمی دنبال مستعمره کردن ایران هستندحک نمود و توصیه می شود لحظه به لحظه و روز به روز آن وقایع را مرور کنید و درنهایت مواظب باشید کلاه هایتان را جا نگذارید.

عکس ماندگار کلاه های جامانده/عکاس: امیرعلی جوادیان

انتهای پیام/