در روایتی آمده که بی بی دو عالم فاطمه زهرا (س) فرمودند: در تمام عمرم لحظه ای بر من نگذشت که آن لحظه‌ را برای رضایت خدا صرف نکرده باشم ، به عبارتی هر کاری که کردم برای رضایت خالق بوده است

در روایتی از پیامبر اکرم(ص)آمده که : انَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ لَیَغضِبُ لِغَضِبِ فاطِمَه وَ یَرضی لِرِضاها – خداوند از غضب فاطمه (س) خشمگین و از رضایت فاطمه (س) راضی می شود
و مطابق روایتی دیگر رسول گرامی اسلام (ص) فرموده اند ؛ خدایا دوست بدار کسی که علی (ع) را دوست بدارد و دشمن بدار کسی را که علی را دشمن بدارد

قرآن شریف نیز در آیه ۶۱ سوره توبه میفرماید “وَالَّذینَ یُؤذونَ رَسولَ اللَّهِ لَهُم عَذابٌ أَلیمٌ“و کسانی که رسول الله را بیازارند دچار عذاب دردناک خواهند شد”
و یا در سوره احزاب ؛ انَّ الَّذِینَ یُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَهِ وَ أَعَدَّ لَهُمْ عَذاباً مُهِیناً «۵۷» می‌فرماید بدون تردید کسانی که خدا و پیامبرش را آزار میدهند مورد لعن الهی در دنیا و آخرت خواهند بود و برایشان عذابی همراه با ذلت و خواری مهیا شده است

سوال این است ، چطور می‌شود که شادی ، آزار و غم ، غضب و رضایت این بزرگان با شادی و غم ، غضب و رضایت خدای رحیم رابطه مستقیم پیدا می‌کند، کدام عنصر این دو را بهم مربوط می سازد ،
اساسا آزار رساندن به رسول الله چه وجهی وجود دارد که حضرت باری تعالی آن را مترادف با آزار به بارگاه خود تلقی و عذابی سخت برای آن تعیین نموده است؟

جز این است که خدای علیم و خبیر در سوره مبارکه نجم ، به صراحت پیامبر اکرم (س) را از بیان خودسرانه و دلبخواه مبرا دانسته ، “وَما یَنْطِقُ عَنِ الْهَوی‏” و تمام گفتار و رفتار ایشان را عین وحی شمرده اند “إِنْ هُوَ إِلاَّ وَحْیٌ یُوحی‏”

و نیز در روایتی آمده که بی بی دو عالم فاطمه زهرا (س) فرمودند: در تمام عمرم لحظه ای بر من نگذشت که آن لحظه‌ را برای رضایت خدا صرف نکرده باشم ، به عبارتی هر کاری که کردم برای رضایت خالق بوده است

بنابراین می توانیم درک کنیم که اگر خود را برای رضایت خدا وقف نموده باشی، آنوقت رضایتت با رضایت باری تعالی و خشمت با خشم باری تعالی هم پوشانی پیدا می‌کند

این است سرّ عظمت انسانهای پاک و این است جایگاه بندگی و عبودیت

و محمد بن فتال نیشابوری( م ۵۰۸ ق ) در روضه الواعظین ، از پیامبر گرامی اسلام نقل نموده که: مَنْ آذی مُؤْمِناً فَقَدْ آذانِی وَ مَنْ آذانِی فَقَدْ آذَی اللهَ. هرکس مؤمنی را بیازارد، مرا آزرده و هرکه مرا بیازارد، خداوند را آزرده است.
بحارالأنوار، ج ۶۴ ، ص ۷۲